Text
มนุษย์ซึมเศร้ากับเรื่องเล่าสีขาวดำ
เช้าวันหนึ่งผมสะดุ้งตื่นขึ้นในความมืดห้องนอนสี่เหลี่ยมคับแคบ ผมแยกไม่ได้ว่านี่จริงหรือฝัน เหงื่อชุ่มโชคอยู่กลางแผ่นหลัง ผมรู้สึกเหมือนกำลังติดอยู่ในห้องขังที่ไม่มีทางออก ดินแดนคุมขังอันเปรียบเสมือนโลกทั้งใบกุญแจเพื่อหนีหายสิ้นสลายไปหมดแล้ว ผมจ้องมองเข้าไปในความลึกซึ้งที่ดำมืดเปล่า มีแรงดึงดูดขนาดมหาศาลกำลังกวักมือเรียกคำรำพึงรำพันสุดท้ายที่ผมพร่ำพรายบอกกับตัวเอง
660282 | น 895.913 น-ม 2563 | ห้องสมุดหลัก | พร้อมให้บริการ |
No other version available